کودک پای به این دنیا میگذارد..پدر و مادر می خواهند برایش نام انتخاب کنند..فاطمه و زینب و حسن و حسین، دِمُده شده..میخواهند نام امروزی انتخاب کنند..نامش را به گونه ای انتخاب می کنند که دیگران با شنیدنش متوجه نمی شوند دختر است یا پسر..و والدین اولین حقی که فرزندان بر ایشان دارند را اَدا نمی کنند..

کودک آرام آرام قد میکشد..والدینش را می شناسد..از نظر کودکان،پدر و مادرش بهترین انسانهای روی زمین هستند..

پدر به خانه می آید..فوتبال تماشا میکند...بازیکنِ تیم محبوبش نمی تواند توپ را گُل کند..پدر به بازیکن ناسزا میگوید..کودک می شنود،ضبط می کند و در ذهنش آن را به عنوان رفتاری نیکو می سپارد..

کودک با بچه های محله به فوتبال بازی می رود..هم تیمی اش نمیتواند توپ را گُل کند...کودک ناسزاهای پدر را به زبان می آورد..دعوایشان میشود..همدیگر را میزنند..کودک به خانه می آید..والدین او را دعوا می کنند..کودک اشتباه کارش را نمی فهمد..آخر او همانند پدر عمل کرده...

تعطیلات آخر هفته می آید..این خانواده تصمیم می گیرند به خانه پدربزرگ بروند..خیابان شلوغ است و پُر ترافیک..پدر به راننده ماشین جلویی که آرام حرکت میکند ناسزا می گوید..کودک میشنود،ضبط میکند و در ذهنش آن را به عنوان رفتاری نیکو می سپارد..

شنبه می رسد و کودک به مهد باید برود..با بچه ها به ماشین بازی می پردازد..دوستش ماشینش را آرام حرکت می دهد..کودک ناسزاهای دیروز پدر را به زبان می آورد..مربی مهد می شنود..او را دعوا میکند..و کودک باز هم اشتباه کارش را نمیفهمد..او همانند پدر عمل کرده بود..

به خانه می رود..مادر ماهواره روشن کرده است و فیلم نگاه میکند..کودک میبیند..خانم های فیلم هیچ محدوده ای را رعایت نمیکند..کودک میبیند،ضبط میکند، و چون مادر، آن فیلم را دیده،آن را به عنوان یک کار خوب در ذهنش می سپارد..

والدین دومین حق کودک را هم اَدا نمیکنند..

کودک بزرگ و بزرگ می شود..سن نوجونی اش می رسد..با دختر همسایه بی هیچ ملاحظه ای صحبت میکند..والدین او را دعوا می کنند..کودک دلیل اشتباهاتش را نمی فهمد..او دیگر حالا بزرگ شده است..از والدین روی برمیگرداند..

کودک بزرگ و بزرگ و بزرگ تر میشود..رفتار های کودکی اش حالا جزئی از شخصیت او شده است..اشتباهاتش زیاد میشوند..والدین بجای صحبت با او فقط مخالفت میکنند..کودک از والدین روز به روز دورتر میشود..اما دیگران او را به راحتی می پذیرند..و حالاست که پدر به مادر میگوید تقصیر تو بوده و مادر به پدر میگوید تقصیر تو بود..فرزند دیگر به حق سوم نمیرسد چه برسد به اَدایش..

اما وقتی پدر و مادر حقوق فرزندشان را به او ندادند،چطور میتوانند انتظار داشته باشند فرزندشان برایشان افتخار آفرین باشد؟؟

پ.ن1:پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمودند:فرزند بر والدینش سه حق دارد:اول اینکه برای او نام نیکو انتخاب کنند..دوم اینکه او را تربیت قرآنی کنند..سوم اینکه برایش زمینه ازدواج را فراهم کنند..

پ.ن2:وقتی امروزه اولین حق فرزندان اَدا نمیشود،نباید انتظار به اَدای حق دوم و سوم داشت..

پ.ن3:یوسف فاطمه(س)!!آقا جان..در این بهبوهه زمین،در این گیر و دار دنیا،دستمان را بگیرید..رهایمان نکنید..

پ.ن4:شب جعه است..جهت تعجیل در فرج آقا امام زمان(عج) و برآورده شدن حاجات همه ما،صلوات بر محمد و آل محمد(ع) عنایت فرمایید..

اللّهم صلی علی محمّدٍ و آل محمّدٍ و عجّل فرجهم..